Ræðutími og "ofbeldi"

Í  umræðunni um ræðutíma á Alþingi minnist ég þess ekki, að hafa heyrt að skipta  beri ræðutíma eftir  þingstyrk flokka. Sá  háttur hefur ,að ég  best veit   all lengi verið viðhafður á í Stórþinginu í Noregi. Þar koma   þingflokkar sér  saman um að  umræða um tiltekið  stórmál skuli standa   , -- segjum í  20 klukkustundir  og  fara  fram á  þremur  dögum.  Flokkarnir  fá  síðan úthlutað  ræðutíma eftir  þingstyrk þannig að  flokkur sem  hefur  20% fylgi  fær  fjórar klukkustundir og  svo framvegis. Þetta gerðu Norðmenn , muni ég rétt, í umræðum um EES  samninginn.

Hér  þvældist  stjórnarandstaðan,  einkum Alþýðubandalagið,  fyrir  eðlilegri  afgreiðslu EES samningsins  vikum saman. Nú  eru nánast allir  á einu máli um ágæti EES  samningsins og það góða sem  af honum hefur leitt.

Erfitt er að  skilja  tal um ofbeldi í  umræðum um  breytingar á þingskapalögum   (sem svo sannarlega  þarf að breyta) þegar vilji  54 þingmanna stendur til breytinga en 9  eru á móti.  Það er  ofvaxið mínum skilningi  að hægt sé að kalla  slíkt  ofbeldi. Orð missa merkingu, þegar þau eru notuð með þessum hætti, - misnotuð ætti kannski frekar að segja.

Þau virðast seinlærð hin gömlu sannindi, að það er ekki hve lengi menn tala, heldur hvað menn segja  sem skiptir máli.