Molar um málfar og miðla 396

 - Hvaða stofnanir ertu að vísa til ? Svona spurði fréttamaður Bylgjunnar (04.09.2010) nýjan félags- og tryggingaráðherra. Hvað  stofnana ertu  að vísa  til ,hefði  fréttamaður  betur  spurt.  Vísað er  til einhvers , ekki til  eitthvað.

Prýðilegur er  Tungutakspistill Ingibjargar B. Frímannsdóttur um hikorð  í Lesbók Moggans (05.09.2010).  Orð í tíma töluð.

Bjarni Sigtryggsson sendi eftirfarandi: „"Rostungur í Flateyjardal" segir í fyrirsögn Eyjunnar í dag, en í tilvitnaðri frétt Húsavíkursíðunnar Skarps segir réttilega "á Flateyjardal." Vanþekking á einföldustu málvenjum er slæm; verra þegar ekki er einu sinni hægt að hafa rétt eftir öðrum - eða hafa fyrir því að fletta upp í bókum eða á Netinu."  Undir þetta skal tekið.

Svofellda athugasemd sendi Árni Gunnarsson (http://reykur.blog.is/)
„Að lyklar skipti um hendur angrar mig ekki svo mjög. Ekki veit ég hvenær fyrst var rætt um að hin og þessi verðmæti hefðu skipt um eigendur en í dag er þetta nokkuð rík málvenja.

Ekki eru allar málvenjur okkar jafn gamlar landnámsmönnum.

 Brenglaðar orðaskipanir setninga eru óþarflega algengar og sumar fremur hvimleiðar:

"Þrítug kona var handtekin á Húsavík í gær sem grunur liggur á að hafi haft fíkniefni í sinni vörslu." Eitthvað álíka er næstum daglega haft á orði í fréttum og mikil furða væri nú ef Húsavík reyndist hafa fíkniefni í sinni vörslu."" Rétt, Árni. Leyfi mér  að vera ósammála þér um handaskiptin.

    Molaskrifari klófesti nýlega í Sunnlenska bókakaffinu á Selfossi  greinasafn Helga Hálfdanarsonar, bók sem  ber  það ágæta heiti: Skynsamleg orð og skætingur. Þar  segir á bls. 145 í grein ,sem upphaflega  birtist í Morgunblaðinu 3. janúar 1984:

     „Oft heyrist sagt, að mál hljóti að breytast, það sé eðlil þess að taka ýmislegum stakkaskiptum og er það stundum kallað  náttúrleg og jafnvel æskileg þróun lifandi máls. Þetta er að því leyti rétt, að tungumál breytist „sjálfkrafa" og líður reyndar smám saman undir lok, ef ekki ekki er sinnt um að varðveita það. Hitt sýnir öðru fremur menningarstig hverrar þjóðar, hversu annt  hún lætur sér um að varðveita tungu sína. Ég vil því ljúka þessu spjalli á sama hátt og ég er vanur,þegar íslenska málrækt ber á góma, og rifja upp þau tvö boðorð,sem ég tel þar skipta mestu máli: Hið fyrra er íhaldssemi; og hið síðara er gífurleg íhaldssemi."   Amen,segir Molaskrifari. Við þetta er engu að bæta.