Forsetinn og sannleikurinn

 Í miklu drottningarviðtali við Ólaf Ragnar Grímsson í  Helgarblaði DV segir í flennifyrirsögn. Hefur lært að  segja sannleikann. Tími til kominn, segir  líklega  einhver. Maðurinn að nálgast sjötugt og hefur  verið í pólitík alla ævi og lengi þjóðhöfðingi. Of lengi að sumum finnst.

 Í  formálsorðum viðtalsins  segir Ólafur Ragnar, að hafi hann lært eitthvað af bankahruninu sé það að við ættum alltaf  að segja sannleikann sama hversu óþægilegur hann er.   Fyrst um málfræði: Samkvæmt málkennd þess, sem þetta  skrifar, hefði þjóðhöfðinginn átt að segja:  Við eigum (ekki ættum) alltaf að segja sannleikann hversu óþægilegur sem hann er.  Móðurmálið hefur reyndar aldrei verið  hin sterka hlið forsetans.

 En aftur að sannleikanum. Í DV  segist forsetinn hafa  talað um eldgosið í Mýrdalsjökli  sem  rehearsal (æfingu)  Hann talaði  reyndar um small rehearsal (smáæfingu) Og  auðvitað  voru ummæli hans slitin úr  samhengi. Það segja menn alltaf  þegar þeir  tala  af sér. Þetta  með  æfinguna  var kannski ekki ósatt,en allavega  ekki nákvæmt.

 Ef hrunið kenndi Ólafi Ragnari að  segja  sannleikann,  af hverju sagði hann þjóðinni þá ósatt um  það sem hann sagði í frægu hádegisverðarboði í danska  sendiráðinu í Reykjavík með erlendum sendiherrum á Íslandi? Þegar  fregnir bárust frá Noregi af því sem hann  sagði í boðinu, þá kom hann í Ríkissjónvarpið og sagði  þjóðinni ósatt.  En miki' líður okkur  vel, þjóðinni, að hafa forseta  sem: Hefur lært að segja sannleikann.