Um „bull,ergelsi og pirru"

 Á föstudagskvöldið (08.05) hlustaði ég aldrei þessu vant á talsverðan hluta  Hrafnaþings á sjónvarpsstöð Ingva Hrafns ÍNN. Þar skeggræddu  fjórir  Sjálfstæðismenn landsins gagn  og  nauðsynjar, pólitíkina í dag , hina  vondu ríkisstjórn og  þá  hrikalegu framtíð sem  blasti við, ef   Jóhanna og  Steingrímur  mynduðu ríkisstjórn. Tveir fastagestir og   stjórnandinn, Ingvi Hrafn,  höfðu fátt annað  til málanna að leggja   en „ bull, ergelsi og pirrru" svo fengin sé að láni gömul klisja.

 Fjórði þátttakandinn  og gestur  þáttarins var Kristján Þór Júlíusson, alþingismaður Sjálfstæðisflokksins  í   Norðausturkjördæmis. Hann talaði af yfirvegun og  skynsemi, en  fékk lítið að komast að  fyrir hamagangi hinna. Ég var ekki  sammála öllu sem  Kristján Þór sagði ,  en mörgu var ég sammmála. Hann sagði margt, sem  aðrir  flokksbræður hans mættu hlusta á og það var sanngirni í málflutningi hans. Ég gat  hinsvegar ekki betur  séð en honum liði illa undir  bullli þremenninganna og  væri   næstum miður sín yfir lágkúrunni og  dauðfeginn, þegar þættinum var lokið.

 Þátturinn sökk ofan í nýja  lægð  þegar Ingvi Hrafn byrjaði að gretta sig og þykjast herma eftir Jóhönnu Sigurðardóttur  forsætisráðherrra,  en  sagði  svo: „ Æ, ég má  víst ekki herma eftir henni."

Auðvitað á að gagnrýna Jóhönnu  Sigurðardóttur eins og  aðra  stjórnmálamenn.Öll erum við  mistæk. Gagnrýni verður hinsvegar marklaus þegar hún flelst í  fíflaskap og dónalegri framkomu.

Svona gera ekki  alvörusjónvarpsmenn. Svona  gera einna helst  götustrákar.