Molar um málfar LXII

  Þetta var skrifað  í Vefdv 26.04. : „Einnig var nokkuð um að strikað væri yfir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og Þráinn Bertelsson." Væri ekki ágætt ef ritstjóri DV kenndi  sínum skriffinnum meginreglur um beygingu mannanafna? '

Það er  algjör óþarfi að bæta orðum inn í orðatiltæki sem  eru  föst í tungunni. Talað er um að vera  milli steins og  sleggju, lendi maður í  vondri klípu,  eigi  aðeins  tveggja  illra kosta völ eða sé milli tveggja  elda. Nýlega  sá  Molahöfundur  á prenti (man ekki hvar) tekið  svo  til orða „að vera  fastur milli steins og  sleggju." Sú breyting er ekki til bóta.

 Líklega er það orðið  býsna fast í málinu að tala um að mannvirki sé „vígt", þegar það er   tekið í gagnið  og notkun þess hafin. Á  fréttastofu sjónvarpsins  á sínum  tíma  lagði fréttastjórinn, séra  Emil Björnsson  ríka áherslu á  að   sögnin að  vígja  væri ekki notuið með þessum  hætti  nema  því aðeins að  prestur, vígður maður, bæði mannvirkinu guðsblessunar.  Fæstir  hugsa  sjálfsagt um upphaflegu merkinguna  þegar  sögnin að  vígja  er  notuð um ný mannvirki.

Hugsunarleysisskrif í Vefdv  (24.04.): „En prófkjörsbarátta þeirra þriggja síðastnefndu í borgarstjórnarkosningunum árið 2006 voru afar áberandi." Það er alltof algengt að maður hnjóti um svona  setningar.

Á Vefvísi   mátti lesa (25.04.): „ ...segir Sturla sem er með bílinn, gáminn og vagninn í láni hjá félögum sínum.".Hér er líklega átt  við að  Sturla hafi fengið  bílinn, gáminn og  vagninn að láni  hjá félögum  sínum.  En  orðalagið er út úr  kú  og óskiljanlegt.

Fróðlegt væri að heyra hvað lesendum finnst um þann sið sumra  fréttamanna í útvarpi að ljúka   viðtölum með þakkarorðunum: „Þakka þér"? Persónulega kann ég betur  við þegar sagt er: Þakka þér  fyrir. Finnst enskukeimur af hinu.