Svolítið síðbúið hrós um grein skálds

 Ef ég  vildi að margir læsu þessar línur,þá ætti  fyrirsögnin  að vera í þessa áttina: „Hrós um grein Hannesar." Þá  væri hún í nútímablaðamennskustíl, - menn héldu  að ég væri  að hrósa  Hannesi Hólmsteini  Gissurarsyni ( sem reyndar  er hvorki skáld né  rihöfundur) En  það er  mjög  til siðs í nútímafjölmiðlun  að búa til villandi  fyrirsagnir  til að blekkja  fólk til að lesa fréttir.

Nei, ég er að hrósa  grein Hannesar Péturssonar , ljóðskálds og rithöfundar. Greinin  birtist á blaðsíðu 29 í Morgunblaðinu laugardaginn 9. maí. Hún heitir  í allri hógværð: „Það var nú það."

Þetta er einhver albesta blaðagrein sem ég hef lengi lesið. Það er  svo mikill sannleikur  í henni. Lesið hana.

 

Um „bull,ergelsi og pirru"

 Á föstudagskvöldið (08.05) hlustaði ég aldrei þessu vant á talsverðan hluta  Hrafnaþings á sjónvarpsstöð Ingva Hrafns ÍNN. Þar skeggræddu  fjórir  Sjálfstæðismenn landsins gagn  og  nauðsynjar, pólitíkina í dag , hina  vondu ríkisstjórn og  þá  hrikalegu framtíð sem  blasti við, ef   Jóhanna og  Steingrímur  mynduðu ríkisstjórn. Tveir fastagestir og   stjórnandinn, Ingvi Hrafn,  höfðu fátt annað  til málanna að leggja   en „ bull, ergelsi og pirrru" svo fengin sé að láni gömul klisja.

 Fjórði þátttakandinn  og gestur  þáttarins var Kristján Þór Júlíusson, alþingismaður Sjálfstæðisflokksins  í   Norðausturkjördæmis. Hann talaði af yfirvegun og  skynsemi, en  fékk lítið að komast að  fyrir hamagangi hinna. Ég var ekki  sammála öllu sem  Kristján Þór sagði ,  en mörgu var ég sammmála. Hann sagði margt, sem  aðrir  flokksbræður hans mættu hlusta á og það var sanngirni í málflutningi hans. Ég gat  hinsvegar ekki betur  séð en honum liði illa undir  bullli þremenninganna og  væri   næstum miður sín yfir lágkúrunni og  dauðfeginn, þegar þættinum var lokið.

 Þátturinn sökk ofan í nýja  lægð  þegar Ingvi Hrafn byrjaði að gretta sig og þykjast herma eftir Jóhönnu Sigurðardóttur  forsætisráðherrra,  en  sagði  svo: „ Æ, ég má  víst ekki herma eftir henni."

Auðvitað á að gagnrýna Jóhönnu  Sigurðardóttur eins og  aðra  stjórnmálamenn.Öll erum við  mistæk. Gagnrýni verður hinsvegar marklaus þegar hún flelst í  fíflaskap og dónalegri framkomu.

Svona gera ekki  alvörusjónvarpsmenn. Svona  gera einna helst  götustrákar.

Kann Ríkisútvarpið ekki íslensku?

 Sú spurning hefur  óhjákvæmilega vaknað hvort  forrráðamenn Ríkisútvarpsins kunni ekki íslensku  eða séu með  ráðnum hug að vinna skemmdarverk  gegn tungunni ?  Lögum  samkvæmt á  Ríkisútvarpið að  standa  vörð um  tunguna . Þau lög eru þverbrotin næstum  daglega,  rétt eins og   stofnunin virðir ekki lögbundið bann við auglýsingum um áfengi með  sífelldum illa dulbúnum bjórauglýsingum.

 Daglega heyrum  við  núna  auglýsingar frá  Skíðaskálanum í Hveradölum um „reunion." Þetta er lesið á  ensku  en heitir á íslensku,til dæmis  bekkjarmót, nemendamót eða ættarmót.  Hótel Loftleiðir  og veitingahúsið  Vox  auglýsa  „brunch"   eða  bröns. Það er  líka lesið á   ensku. Þetta er máltíð sem er  í senn  morgunverður  og hádegisverður.  Þetta  er ekki íslenska. Svona  auglýsingum  á að  hafna. „Verður ekki bráðum byrjað að auglýsa „funerals", spurði  góðvinur og  gamall starfsmaður  RÚV  mig í gær ?

 Lengi vel var stagast á  enskuslettunni „að smæla " í auglýsingum frá Toyota.  Sú auglýsing er nú horfin í  bili að minnsta kosti. Sparisjóðurinn Byr bullar enn um ensku hugsunina „ fjárhagslega heilsu".  Næst verður  kannski  auglýst  að viðskiptavinir  geti  sótt  sér „ fjárhagslega heilsu"  til  hálfbyggða  sjötuga hótelsins á Miami Beach í Flórída  sem sparisjóðirnir ætluðu að  endurreisa með Englendingnum John Pickpocket, eða hvað hann nú annars hét.

Ríkisútvarpið á að  skammast sín fyrir  þessi  skemmdarverk. Ný málfarsráðunautur þarf að byrja að gera hreint í Efstaleitinu. Við bíðum.

     

Stórmerkilegar stórfréttir í eindálkum í Mogga

 Makalaust er að lesa um það í Mogga að það kosti Sparisjóð Mýrasýslu 121 milljón  að losna  við sparisjóðsstjórann,sem hlýtur að hafa haft forystu  um þau verk  sem  leiddi  þessa  sterku fjármálastofnun og   héraðssóma lóðbeint  á  hausinn.  Kannnski hefði   sparisjóðsstjórinn   frekar átt að greiða  sparisjóðnum þessa upphæð,  en   það  sæi  sjálfsagt ekki högg á   vatni þótt þesssi upphæð hefði komið  til baka

  Hin stórmerkilega fréttin er að  Sparisjóðabankinn hafi lánað 8.6 milljónir  dollara  1100 milljónir  ISK  til hótelkaupa á  Á Miami Beach í Flórídaríki í Bandaríkjunum. Lánið var veitt  félagi að nafni Longkey sem   maður að  nafni   John Pickhard í London árið  2006. Þetta mun hafa verið  70 ára gamalat  hús   sem  átti að  endurbygggja  en stendur nú autt. Fréttín er lítill eindálkur  neðst á  síðu í Mogga. Gæti ekki verið að  prentvilla  væri  í nafni Englendingsins. Hann gæti hafa heitir   John Pickpocket.

Hvað er  hér  á  seyði? Nú þarf  rannsóknarblaðamennsku.  Hvaða leyniþræðir liggja  milli   Sparisjóðabankans og eiganda  70 ára gamals  hótelræksnins á  Miami Beach ?

Hér  er áreiðanlega  margt ósagt.