Molar um málfar og miðla 526

  Sumir hafa tamið sér að setja hikorð inn í  næstum hverja setningu. Algeng hikorð eru, hérna, sko, þú veist,svo aðeins þrjú dæmi séu nefnd. Heldur er þetta  hvimleitt  fyrir þann sem hlustar. Í  morgunútvarpi  (08.02.2011) heyrði  Molaskrifari  til konu, sem  sagði  þú veist   í hverri setningu og stundum oftar en einu sinni.   Sennilega veit hún ekkert af þessu.  Ekki er úr vegi ,að vinir bendi  viðkomandi á að þetta er mállýti, sem   tiltölulega einfalt ætti að vera að að losna við.  

   Á fréttavef Ríkisútvarpsins segir  frá kjaradeilum sjómanna í Færeyjum (08.02.2011). Þar segir: Þeir einu sem eiga því eftir að semja eru áhafnir partogara, en í Færeyjum er það orð notað yfir tvo togara sem fara alltaf saman út til veiða.   Það sem  Ríkisútvarpið kallar partogara, -  tvo togara sem fara alltaf saman út  til veiða eru  tvö skip sem  nota eitt troll,eða vörpu,  toga  saman.  Á íslensku hafa  slík skip verið kölluð tvílembingar.  

    Í íþróttafréttum  Ríkisútvarpsins  (08.02.2011) var sagt um lið, sem tapað hafði mörgum leikjum í röð , að allt hafi farið í hund og kött hjá liðinu, eftir að stórstjarna hvarf úr röðum þess.   Molaskrifari  hefur  alltaf  skilið þetta  orðtak  svo  að það  þýði að allt hafi farið upp í loft,  allt  lent  í ósamkomulagi.  Þarna  virtist orðtakið hinsvegar notað í þeirri merkingu að allt hafi  verið  liðinu  andsnúið eða mótdrægt. En kannski voru leikmenn bara eins og  hundar og kettir og gátu ekki komið sér  saman um eitt eða neitt eftir  brotthvarf stórstjörnunnar.

 Viðtengingarháttur á miklu undanhaldi,sagði í fyrirsögn á mbl.is (08.02.2011) http://www.mbl.is/frettir/innlent/2011/02/08/vidtengingarhattur_a_miklu_undanhaldi/  Þetta kemur  ekki á óvart.  Þarna hefði fremur á átt að standa:   Viðtengingarháttur á hröðu undanhaldi, fremur en miklu undanhaldi. Máltilfinning er víða á  undanhaldi. Eignarfall et. á  í vök að verjast. Ég er að  fara  til Áslaug, heyrir maður ungt  fólk segja.  Þá eiga áhrifssagnir, sagnir  sem  stýra falli, taka með sér andlag,  mjög í vök  að verjast.  Í fréttum gætir vaxandi tilhneigingar til að hafa   allsstaðar nefnifall.  Okkur íhaldsmönnum um málfar finnst þetta ekki  af hinu góða. Síður en svo.

Molar um málfar og miðla 525

   Dómgreindarleysi hjá  fréttastofu Ríkisútvarpsins  að taka  alvarlega  marklaust  blaður  Samfylkingarþingmanns í Silfri  Egils um að hann  sé  reiðubúinn að  mynda  nýja  ríkisstjórn!  Þetta þótti fréttnæmt í sexfréttum (06.02.2011). Einstakir þingmenn hafa ekkert umboð til stjórnarmyndunar, ekki einu sinni  í Silfri  Egils.

   Góður Landi í Ríkissjónvarpinu á sunnudagskvöld (06.02.2011). Prýðilegur var  þáttur  þeirra  Ara Trausta Guðmundssonar og Valdimars Leifssonar, - Nýsköpun - Íslensk  vísindi í Ríkissjónvarpinu (07.02.2011). Ari Trausti þarf þó að gæta sín á því að spyrja ekki tveggja  spurninga í senn.

    Eignarfall eintölu  með greini  af orðinu beiðni  er beiðninnar , ekki beiðnarinnar eins og  sagt var í sjöfréttum Ríkissjónvarps (07.02.2011). Þá er líka málvenja að  tala  um að bera sigur úr býtum eða  hafa sigur. Ekki  að hafa sigur úr  býtum eins og  sagt var í sama fréttatíma.  Enn skal  vitnað í sama  fréttatíma Ríkissjónvarpsins. Verið var að segja  frá  skógareldum, eða  kjarreldum í Ástralíu ( Það á ekki af Áströlum að ganga,- flóð, fellibylur og skógareldar). .... þó ekki hafi verið jafn vindasamt í dag og  var í  gær, sagði fréttaþulur. Þarna hefði farið betur á að segja: ... þó ekki hafi verið jafn hvasst í dag og  var í  gær. Orðin vindasamt og hvasst þýða ekki alveg það sama,  í huga Molaskrifara. Það er vindasamt á  Stórhöfða og þar var mjög hvasst í dag.

 Skrifað er á fréttavefinn  Vísi (07.02.2011): Þá voru tveir ofurölvaðir karlmenn handteknir utan við Skóbúð Selfoss... Nú er líklega ekki hægt að segja að þetta sé rangt til orða tekið. Málvenja er  hinsvegar að segja að menn, sem hafa  drukkið of mikið, séu ofurölvi, ekki ofurölvaðir.

 Í sexfréttum Ríkisútvarpsins   (07.02.2011) var frá því  greint, að   örtröð  væri í Bláfjöllum og langar  biðraðir og því beint  til  fólks, sem  væri  á leið þangað að  snúa við. Þessi frétt hefur  áreiðanlega orðið  einhverjum hvatning  til að drífa sig upp í Bláfjöll. Þannig erum við  Íslendingar.

Ófrægingarherferðin

  Ófrægingarherferðin gegn formanni Sjálfstæðisflokksins heldur áfram í leiðurum  Morgunblaðsins. Í leiðaraopnu blaðsins skrifar vinur minn,  Guðni Ágústsson fv. landbúnaðarráðherra gegn Icesave samkomulaginu. Hann hefur gefið sér tíma til að stinga niður penna milli þorrablótanna þar sem hann er  vinsælasti skemmtikraftur landsins um þessar mundir. Guðni biður Guð að hjálpa  Íslandi. Það er auðvitað fallega hugsað. En ólíklegt er að hann finni  leið til að losa okkur undan Icesave klúðrinu.

 Þeir  eiga það sameiginlegt  leiðarahöfundur Morgunblaðsins og  Guðni  Ágústsson að setja báðir traust sitt á Ólaf Ragnar Grímsson.  Einu sinni, sem oftar, kom fleyg setning frá  forsætisráðherra landsins úr  ræðustóli Alþingis. Hann sagði efnislega: Ég mun aldrei, aldrei sitja sem forsæætisráðherra í skjóli þessa manns. Þessi maður var Ólafur  Ragnar Grímsson,  sem var sá orðsóði að tala um skítlegt eðli forsætisráðherra, eins og  frægt er að endemum. Þau ummæli eru honum til ævarandi skammar.

 En nú eru auðvitað  alveg nýjar  forsendur, eins og Ólafur Ragnar sagði í pólitíkinni, þegar hann  þurfti að falla frá gerðu samkomulagi. Þessvegna  er  stólað á  Óla.

Molar um málfar og miðla 524

  Það er lofsvert hve  vel  fréttastofa Ríkisútvarpsins hefur  gengið fram í því að upplýsa glæpsamlegt framferði ýmissa forráðamanna  og stjórnenda  sparisjóða. Hrós fyrir  það. Framferði og sjálftaka  þessara manna  kostar  skattgreiðendur milljarða. Á hverjum  degi   erum  við  upplýst  betur og betur  um framferði þessara hvítflibbaþjófa. Furðulegt að  þeir skuli enn ganga lausir.  Sparisjóðurinn Byr fékk frægustu  poppstjörnu landsins  til að  hamra  á  einhverju sem þeir  kölluðu „fjárhagslega heilsu"  í auglýsingatímum  sjónvarpsstöðvanna dag eftir dag, viku eftir  viku..  Líklega hefur  andleg heilsa þeirra ekki verið í góðu  lagi um þær mundir.

  Fréttamönnum  BYlgjunnar  voru   mjög mislagðar hendur hvað málfar snerti í hádegisfréttum  sunnudagsins (06.02.2011).  Þar var  sagt  frá opnun  skíðasvæðisins í  Bláfjöllum og   okkur  sagt að  mikill snjór  væri  í fjallinu.  Bláfjöll eru ekki eitt  fjall. Seinna  var talað um  frábæra  færð í  Bláfjöllum. Átt var  við frábært skíðafæri. Eitt er færð, annað færi. Þetta var þó ekki það  versta. Annar fréttamaður sagði,  sú  töf sem orðið  hefur....  alltof mikla. Þá  töf, - átti það auðvitað að vera. Líka fengum  við að heyra um loga eldsins...   varð mörgum tíðrætt að...Sjálfsagt var ýmislegt fleira,  sem  gera mætti athugasemdir  við.

  Það er víst  orðið fast í málinu, þökk sé íþróttafréttamönnum, að tala um púðursnjó.  Það var gert í þessum fréttatíma Bylgjunnar . Þetta orð er tekið hrátt úr  ensku, powder snow.  Það sem þeir kalla  púðursnjó  heitir mjöll  eða  lausamjöll á  góðri og gildri íslensku og er ólíkt fallegra.

  Úr  mbl.is (06.02.2011): ... segir stemninguna á skíðasvæðinu í Bláfjöllum ótrúlega en þar opnaði í dag í fyrsta sinn á þessu ári.   Þar opnaði í  dag !  Það var og.

 Þórðargleði er það kallað, þegar menn gleðjast yfir  óförum annarra. Molaskrifari  skildi ekki hvernig  almannatengill  (svokallaður) notaði þetta orð í fréttum Stöðvar tvö (06.02.2011)

    Fréttastofa Bylgjunnar sagði (06.02.2011) að vaxandi þrýstingur  væri á  formann Sjálfstæðisflokksins á að beita sér  fyrir því að Icesave  fari í  þjóðaratkvæðagreiðslu.  Hvernig  mælir  fréttastofa Bylgjunnar hvernig þrýstingur vex eða minnkar í því máli?  Er þrýstingurinn vaxandi vegna þess að andstæðingar formanns  Sjálfstæðisflokksins hringja í fréttastofu Bylgjunnar og segja að svo sé? Það skyldi þó aldrei vera.

 

Viskíið flýtur !

   Þegar ég hafði lokið við  fylgjast með Barnaby lögregluforingja  leysa flókna morðgátu (honum tekst það alltaf !) í danska  sjónvarpinu í gærkveldi  (05.02.2011)  kíkti ég á BBC One. Svona til að  fullnægja fréttafíkninni fyrir svefninn. Allt  sat við  sama í Egyptalandi. Við hliðina á BBC One á skjálistanum er  BBC Alba, þ.e BBC Skotland. Alba er gelíska heitið  á Skotlandi.

 Þar var þá verið að sýna svart-hvíta breska gamanmynd  frá 1949.  Á ensku heitir myndin Whisky Galore, Viskíið flýtur,( **** í Kvikmyndahandbók Leonards Maltins 2010. Þar er undantekning að mynd fái fjórar stjörnur.)  Hún er gerð   eftir  samnefndri bók eftir  Compton MacKenzie. Bandaríkjamenn breyttu reyndar nafni myndarinnar í  Tight Little Island. ( Tight á ensku, getur þýtt ölvaður (Slangur. Segjum við ekki líka,  að einhver  sé þéttur, þéttkenndur , vel  við skál?) Siðprúðum Könum  hefur   fundist of mikil óregla í upprunalega nafninu ! Myndin var sýnd í Reykjavík. Í Tjarnarbíói minnir mig.

  Myndin segir frá því er  flutningaskip strandaði  við  skoska eyju í seinni heimsstyrjöld, en í farmi þess var mikið af  viskíi. Myndin er drepfyndin. Þar brá  fyrri þekktum andlitum eins og James Robertson Justice og  hinum frábæra Gordon Jackson (1923 - 1990). Hann  hlaut Emmy  verðlaunin fyrir   ógleymanlega túlkun sína á hinum óhagganlega yfirmanni þjónustufólksins í  Upstairs Dowstairs, (Húsbændur og hjú) sem ITV  gerði  1971 til 1975. Alls  voru gerðir 68 þættir  og voru allir sýndir í íslenska  Sjónvarpinu. BBC hefur nú endurgert  þættina, eða gert nýja þáttaröð , öllu fremur og flutt þá til í tíma   fram í aðdraganda  seinni heimsstyrjaldar.  Nóg um það.

 Whisky Galore, eða Viskíið flýtur, er  byggð á  sönnum atburðum. 5. febrúar 1941 strandaði 8000 lesta flutningaskip, SS  Politician ,á sandrifi  við Isle of Erskay, sem er ein  Suðureyja vestan við Skotland. Skipið hafði  látið úr  höfn í Edinborg tveimur dögum áður og hreppt  versta veður. Öll skipshöfnin  komst lífs  af. Fljótlega  komst  sú vitneskja á kreik að um borð í  skipinu væri verulegt  magn  af  viskíi, sem  var ófáanlegt á   eyjunum.  Þar var aðeins  til  sölu bjór, - vegna stríðsins. Viskíið átti að fara  til Kingston á Jamacia og  New Orleans og  afla Bretum gjaldeyris. Eyjaskeggjar  hófu þegar  björgun þessara verðmæta . Fór það björgunarstarf  einkum fram að næturþeli.  Samtals munu þeir  hafa   flutt  í land   260 þúsund  viskíflöskur að því  sumar heimildir segja , en það  er ofsagt. Annarsstaðar segir að   samtals  hafi verið um borð  250 þúsund  flöskur. Seinna  brotnaði skipið. Bjarga tókst öðrum helmingnum og draga til hafnar  en  hinn liðaðist í sundur og hvarf í hafið.

  Það kom fljótlega  í ljós að  ekki var aðeins verið að  sýna  þessa  gömlu kvikmynd  heldur var  fléttað inn í hana  nýrri   viðtölum  við aldrað  fólk ,sem mundi og sumt hafði tekið þátt  í  þessum atburðum. Viðtölin áttu sér stað  hálfri  öld eftir að þetta gerðist.  Viðtölin  voru á gelísku , með  enskum  texta. Einn aldraður maður  sagði: „Fyrst  sóttum við sex  kassa. Héldum að það mundi  nú duga fram á gamlárskvöld. Það kláraðist um næstu helgi!. Næst sóttum við sextíu kassa".

  Auðvitað komst þetta upp. Nítján menn  voru  dæmdir í fangelsi  frá  20 dögum tikl  60  daga og    til  greiðslu  lágra sekta. Illa gekk  yfirvöldum að finna  viskíið í eynni og  stóðu  eyjarskeggjar þétt saman.  Talsvert miklu var  bjargað (löglega) af farmi skipsins. Í farminum voru meðal annars  8 kassar með  peningaseðlum,sem áttu að fara  til Jamacia. Heimildum ber ekki saman um  hve  mikið fé hafi verið  að ræða.  Innfæddir   litu ekki á  þessa seðla  sem  peninga. Notuðu þá meðal annars  til að þurrka sér  um hendurnar.  Aðeins tókst að bjarga þremur seðlakössum.  Íbúarnir nutu góðs  af fleiru en viskíinu því í  farmi skipsins voru einnig  reiðhjól og  vefnaðarvara af ýmsu tagi. Enn munu kafarar finna viskíflöskur  við flakið á hafsbotni.

  Það var   hin besta skemmtun að horfa á þetta,  og  sjónvarpsglápið þetta  kvöld varð talsvert lengra en ráð hafði verið fyrir gert. Það er óhætt að mæla bæði  með  bókinni og myndinni.  En  svo  það sé á hreinu , þá flaut viskíið bara á skjánum.

 

Molar um málfar og miðla 523

  Rás eitt er eina  réttlætingin fyrir  tilvist Ríkisútvarpsins, eftir að  Ríkissjónvarpinu var breytt í vídeóleigu og íþróttarás. Á Rás eitt er margt prýðilegt   að finna bæði í tónum og töluðu máli. Fjölmargir vandaðir þættir eru þar á boðstólum.   Að morgni laugardags  (05.02.2011) hlustaði Molaskrifari á   tímabæran og fróðlegan , endurtekinn, Víðsjárþátt um Egyptaland.  Ódulbúið Bandaríkjahatur gamals  hernámsandstæðings, spillti þættinum  dálítið, - en í heild var þetta vandað og vel unnið efni.

  Í Sunnudagsmogga  og á mbl.is (05.02.2011)  sáu lesendur að útvarpsstjóra Ríkisútvarpsins er ekkert  um samkeppnina frá  365 gefið. Velþóknun Morgunblaðsins leyndi sér ekki.

  Það var eitthvað ómennskt  og  ógeðfellt við  þýska tröllið,sem hampað var í  fréttatímum beggja   sjónvarpsstöðvanna (05.02.2011). Óskiljanlegt að vera að hampa þessum viðbjóði. Þessi  afskræming mannslíkamans gerði manni eiginlega óglatt.

  Íþróttir ollu því líklega, að fréttum Ríkissjónvarps seinkaði á laugardagskvöld (05.02.2011). Þar með  fór öll kvölddagskráin aðeins úr  skorðum. Seinkunin var    reyndar tilkynnt á skjánum en  enginn vandi hefði verið að koma í veg fyrir þetta.  Klipppa  hefði mátt aðeins  aftan af gjafafárinu í endursýndu Útsvari. Aðrar sjónvarpsstöðvar  kosta kapps um að  standa við auglýsta  dagskrá. Ríkissjónvarpið okkar á  enn margt ólært eftir  næstum   45  ár !

  Lögregluforinginn Barnaby í danska sjónvarpinu DR1 bjargaði   laugardagskvöldinu. Ekki í fyrsta skipti.  En svo kom meira  sjónvarp. Frá því segir til gamans í öðrum pistli.

Ungir píanósnillingar í Texas

  Virtasta tónlistarkeppni  ungra píanóleikara í veröldinni er áreiðanlega  Van Cliburn keppnin, sem fram fer  fjórða hvert ár  í Fort Worth í Texas. Keppnin er kennd  við bandaríska  píanóleikarann Van Cliburn (74) sem bar sigur úr býtum í Tsjækovskí- einleikarakeppninni í Moskvu 1958.  Þar  lék hann  píanókonsert Tsjækovskís nr. eitt  og Rakmaninoff konsert. Hann varð þjóðhetja í Bandaríkjunum fyrir vikið. Flutningur hans á  Tsjækovskí konsertinum  var  fyrsta  platan  með sígildri tónlist ,sem seldist í meira en m illjón eintökum þar í landi.

   Norska  sjónvarpið NRK 2  (Hovedscenen kl. 20 10 á sunnudagskvöldum)  sýndi fyrir viku  einhverja stórkostlegustu tónlistarmynd,sem  sá er þetta ritar hefur  séð.  Myndin var frumsýnd í bandarísku PBS  sjónvarpsstöðvunum  haustið 2010 en hún  er  um  þrettándu Van Cliburn keppnina  árið 2009. Myndina  gerði   framleiðandinn og stjórnandinn Peter Rosen, sem  gert hefur meira en hundrað heimildamyndir og unnið  til margra verðlauna.

 Þátttakendur  í síðustu Van Cliburn keppni  í maí 2009  voru upphaflega 29  frá 14 löndum. Það þarf sannarlega að hafa mikið til brunns að bera til að komast í þann hóp. Keppnin stendur í þrjár  vikur. Þátttakendur flytja  einleiksverk, kammerverk (oftast í kvartett eða kvintett) og síðan konsert með fullskipaðri sinfóníuhljómsveit. Vegleg verðlaun eru veitt og   þeim sem lengst ná,  gefast  fjölmörg  tækifæri til að koma fram víðsvegar í veröldinni. Nefna má að Olga Kern, sem deildi gullverðlaunum í Van Cliburn keppninni  2001 með Stanislav Laudenitch lék  píanókonsert Rakmaninoffs  nr.2  með Sinfóníuhljómsveit Íslands í Háskólabíói  14. maí 2009.

  Kvikmynd Peters Rosens   fjallar  einkum um þau sex sem  komust í úrslit í Fort Wort. Athygli vekur og segir sína sögu, að  fjögur þessa sex  eru  frá Asíulöndum. Tvö  frá Kína, einn frá Japan, ein frá  Suður Kóreu, ein frá Ítalíu og  einn frá Búlgaríu. Kínverski píanósnillingurinn Lang Lang  lét nýlega svo ummælt að í Kína væru 20 milljónir ungra píanísta, sem  dreymdi um að verða konsertpíanistar. Fyrir þann ,sem dvalist hefur  fjögur ár í Kína og og sótt marga  píanótónleika er auðvelt að trúa því.

  Það er ekki oft sem sá er þetta skrifar fær  kökk  í hálsinn við að horfa á  gott efni í sjónvarpi. Það gerðist þó, er ég horfði á mynd Peters Rosen. Hún er geymd á hörðum diski og verður skoðuð aftur og  enn aftur ef að líkum lætur.

 Í keppninni, sem myndin fjallar um, deildu  gullverðlaunum Haochen Zhang (nítján ára) frá Kína og  Nobuyuki Tsuji (tvítugur) frá Japan, en hann er  blindur. Silfurverðlaun hlaut Yeol Eum Son  (tuttugu og þriggja ára)  frá Suður Kóreu. Þau önnur  sem  komust í  lokakeppnina voru:  Evgeni  Bozhanov (25) frá  Búlgaríu, Mariangela Vacatello (27) frá Ítalíu og  Di Wu (24 frá Kína).  Ýmsir  töldu  að   hin  síðastnefnda  hefði  hiklaust átt að vera  meðal  hinna þriggja sem  báru sigur úr býtum.

 Að  fylgjast með   blinda  píanóleikaranum Nobuyuki, eða Nobu, eins og hann var kallaður í myndinni, var  ótrúlegt  ævintýri. Til dæmis hvernig hann og  hljómsveitarstjórinn   leystu þann vanda  að í einleiksverkum eru ævinlega augnablik, þar sem  einleikari og  stjórnandi  þurfa að hafa augnsamband. Þessi  blindi píanóleikari spilar sig beint inn  í hjarta manns, hvort heldur hann lék einn, í kammerhópi eða  með  hljómsveit. Hann var  ótrúlegur.

  NRK2 endursýndi myndina laugardaginn 5.  febrúar undir  heitinu En overraskelse i Texas.

  Vonandi eigum við eftir að hlusta  á  einhverja þessara ungu snillinga í Hörpu, þegar þar að kemur. Óskandi er  að þess verði   ekki langt að bíða.

 En líklega er það borin von að við fáum að sjá þessa  mynd í  sjónvarpi íslenska  ríkisins.  Allavega ekki  meðan núverandi stjórnendur reka stofnunina  eins og  vídeóleigu og  íþróttarás.  Það er  mikil sorgarsaga. Við  förum nefnilega  svo mikils á mis.

 

Molar um málfar og miðla 522

  Enn eitt  dæmið um villandi fréttaflutning Morgunblaðsins  var  á mbl.is (05.02.2011). Þar sagði í  myndatexta: Vilja þjóðaratkvæði. Yfir var mynd  af þeim Bjarna  Benediktssyni og Kristjáni Þór  Júlíussyni  þar sem þeir héldust í hendur og  fögnuðu  sigri. Í fréttinni kom fram, að  Kristján Þór   var fylgjandi þjóðaratkvæðagreiðslu  en Bjarni Benediktsson vildi ekki útiloka þjóðaratkvæðagreiðslu. Hálfsannleikur. Morgunblaðið  svífst nú einskis, ef það er talið málstaðnum til framdráttar. Sama lögmál  gilti í hinu gamla málgagni kommúnista, Þjóðviljanum. Ómerkileg vinnubrögð.

 Hinar heiftarlegu og forsæmislausu  árásir Morgunblaðsins á formann Sjálfstæðisflkokksins  fóru að mestu  framhjá  Ríkissjónvarpinu í gærkveldi (04.02.2011). Í Kastljósi var hinsvegar  ítarleg umfjöllun um landnámshænur og ágæti þeirra.

 Keyrði ölvuð á Klapparstíg, sagði í  fyrirsögn á mbl.is (04.02.2011). Það  hefur að líkindum verið  harður árekstur ! Skyldi Klapparstígur hafa beyglast?

Fréttavefurinn visir.is (04.02.2011): Lögreglan sagði í samtali við Vísi fyrr í kvöld að engin stórkostleg óhöpp hefðu orðið þrátt fyrir ófærðina.  Stórkostleg óhöpp?  Líklega var átt við alvarleg óhöpp.
Hvað lesum við næst? Stórkostlegt slys ?

 Heimsmeistaramót var framhaldið ... sagði íþróttafréttamaður Ríkissjónvarpsins (04.02.2011). Það er eins og  það hvarfli ekki að ráðamönnum í  Efstaleiti að  reyna að bæta málfar í íþróttafréttum Ríkisútvarpsins.

  Barnabarn  konunnar, sem lést fyrir tíu árum, en fékk áfram greiðslur frá  Tryggingastofnun  ríkisins, skrifar grein í Fréttablaðið (04.02.2011). Í greininni er fréttaflutningur  Ríkisútvarpsins af málinu gagnrýndur. Undir þá gagnrýni tekur  Molaskrifari. Fréttastofa ríkisins féll á enn einu  prófinu.  Birting  nafns  konu,  sem lést fyrir tíu árum var ástæðulaus. Enn ástæðulausara  var að tengja  konuna við   skáldsöguna  Djöflaeyjuna. Þetta   eru ámælisverð og afar einkennileg vinnubrögð. Hvernig í ósköpunum kom það fréttinni við að konan  væri   fyrirmynd  persónu í skáldsögu?   Enn eitt dæmið  um dómgreindarskortinn og stjórnleysið í Efstaleiti.  

Molar um málfar og miðla 521

 

 Ferðaþjónustan fullsödd af dýrum  mat , er fín   forsíðufyrirsögn í Fréttablaðinu (004.02.2011).

Molaskrifari las það einhversstaðar, að vefurinn ring.is  hafi verið tilnefndur til  íslensku vefverðlaunanna. Það  þykir Molaskrifara skrítið. Orðið  ring er  nefnilega ekki  íslenska  heldur enska.

 Það er ekkert til ,sem heitir um tuttugu og níu  manns eins og sagt var í hádegisfréttum Ríkisútvarpsins (03.02.2011). Tuttugu og níu manns eru  tuttugu og níu manns. Ekkert um. Það er hinsvegar hægt að segja um  þrjátíu

 Í hádegisfréttum Ríkisútvarpsins (03.02.2011) sagði íþróttafréttamaður: .. þar ber hæst stórleikur...  Það verður að gera þá kröfu  til íþróttafréttamanna að  þeir   kunni að beita jafneinföldum orðatiltækjum  eins og að eitthvað beri hátt eða hæst.

 Stundum er  eitt  sagt og annað meint. Þegar sagt er ,að  ráðherra þurfi að íhuga stöðu sína  er átt við að hann eigi að segja af sér. Þegar sagt er  að kanna þurfi umboð formanns  Sjálfstæðisflokksins er átt  við að   setja eigi formanninn af.   

Icesave frumvarp samþykkt , sagði  í villandi fyrirsögn á fyrirsögn á fréttavef  Ríkisútvarpsins (03.02.2011). Af fyrirsögninni  lá beint við að draga þá ályktun að málinu væri lokið á Alþingi.  Svo er ekki. Verið var að samþykkja frumvarpið til  þriðju umræðu. Áður hefur komið fram að  málið fer á  ný til nefndar milli annarrar og þriðju umræðu  eins og  oft  gerist. Þetta eru ekki  vönduð vinnubrögð. Fleiri miðlar féllu reyndar í þessa sömu gryfju.

 

Að deila við dómarann

  Á einveldistímanum mátti ekki gagnrýna einvaldinn, orð hans  eða gjörðir. Það sama hefur líklega  gilt um dómstólana ,sem voru í vasa einvaldsins. Nú á tuttugustu og fyrstu öldinni ætlar mætasta fólk af göflum að ganga, ef einhver  leyfir sér að gagnrýna  þá niðurstöðu Hæstaréttar  að ógilda kosninguna  til Stjórnlagaþings, - kosningu sem  mörgum á hægri kanti stjórnmálanna var mjög á móti skapi. Dómarar eru menn og öllum mönnum getur skjátlast.  Þarna  varð dómurunum fótaskortur.  Það er  grundvallarmisskilningur að  Hæstiréttur  sé  hafinn yfir  gagnrýni.

  Fékk ekki Hæstaréttardómari heilan sjónvarpsþátt í Ríkissjónvarpinu til að skýra (verja) gjörðir sínar? Jú. Það var svolítið óvenjulegt, en það er svo margt óvenjulegt í dagskrá  Ríkissjónvarpsins að um það verður ekki frekar rætt.

 Sjaldan  hefur niðurstaða þessa æðsta  dómstóls verið  skoðuð og greind  jafn gaumgæfilega og Reynir Axelsson stærðfræðingur  hefur gert í grein sem víða hefur  farið. Eftir  skoðun Reynis  stendur ekki steinn  yfir steini i áliti Hæstaréttar.  Eiginlega gætu ályktunarorð  réttarins  þess vegna verið niðurstaða umræðna  í saumaklúbbi.

 Þegar sagt er, að  ekki ekki  tjói  að deila við  dómarann, þýðir það ekki að  bannað  sé  að gagnrýna  verk dómarans. Það þýðir að  niðurstöðu dómarans  verður að una hversu  röng eða vitlaus ,sem hún er.

 Það er það sem þjóðin situr nú uppi með.